Eugene ‘Hideaway’ Bridges, is opgegroeid in Texas en Louisiana. Hij trad als kleine jongen al op met zijn vader, de gitarist Slim ‘Hideaway’ Bridges. Samen met zijn broers richtte hij The Bridges Brothers, een gospel groep op. Eugene bleef geruime tijd de kerkelijke en wereldse muziek combineren. Hij nam dienst in de US Air Force en na zijn militaire dienst vormde hij de Hideaway Bridges Band. In Europa werd hij midden jaren ’90 bekend als lid van de Joe Turner’s Memphis Blues Caravan.

Onlangs bracht Eugene Bridges zijn laatste album “Hold On A Little Bit Longer” uit en het ziet ernaar uit, dat hij nog lang de blues zal uitdragen. Eugene, een kleurrijk en imposant figuur, lijkt in alle opzichten een man met het hart op de juiste plaats. Wat blijkt uit zijn betrokkenheid met de medemens en zijn memories over vroeger, het leven in het algemeen en de rampen die een mens of volk kunnen treffen. In (Ge)Varenwinkel was hij er dit jaar, tijdens het Blues & Roots Festival opnieuw bij. Wij van Rootstime.be, maakten ons vrij om met hem een gezellige babbel te doen. We reden hiervoor naar Leuven, waar we met hem, in zijn hotel afspraken.

Mr. Eugene Hideaway Bridges, welkom in België en bedankt dat je na de lange verplaatsing van vandaag (hij kwam uit Engeland), nog even tijd voor ons vrij maakt, voor dit interview. We zijn als website geïnteresseerd in het nieuwe album “Hold On A Little Bit Longer” en zullen het daar straks zeker uitgebreid over hebben.

Mr. Eugene Hideaway Bridges, je begon je carrière lang geleden, in de kerk, samen met je broer als The Bridges Brothers, als gospel zangers. Je trad ook op met je vader Othineil Bridges, die dit jaar overleed.
Hoe kijk je terug naar deze periode en zou je alles nog terug over doen?

(Eugene, gekleed in een lange bruine overjas en met een grote zwarte hoed op, is tegenover me komen zitten. Zijn brede glimlach spreekt boekdelen. Hij bekijkt alles aandachtig en wacht rustig af, terwijl ik ons kort even als website voorstel...) (PS. Men had me verteld, dat Eugene een goede verteller was!, wat vlug zal blijken...) 

Het is geweldig om opnieuw in België te zijn. Mijn carrière startte lang geleden. De carrière met mijn broer als The Bridges Brothers, was mijn (nadrukkelijk) tweede carrière. Mijn éérste carrière startte, wanneer ik met een plastieken lepel, ik was toen twee jaar, bijna drie. Het was op twee januari. Ik had een plastieken lepel, met daarrond elastiekjes en, ik probeerde het geluid te maken, dat ik in mijn hoofd hoorde. Dat ik mijn hart voelde.  Mijn vader, Hideaway Slim, hij overleed eerder dit jaar (hij herhaald dit), hij zag dat ik probeerde om geluiden te maken. Hij nam zijn gitaar en toonde me op zijn gitaar, hoe ik geluiden kon maken. Mijn vader kreeg zijn gitaar als Kerstgeschenk in 1964. Ik weet niet hoe oud, of nieuw de gitaar was toen hij ze kreeg. Het was geen nieuwe gitaar, maar dat doet er niet toe. De gitaar, waarop hij me het voor deed, was een Harmony Rocket*. Nadat hij me het voorspeelde, ging hij basketbal spelen. Wanneer hij na zijn eenentwintigste korf terug naar binnen kwam, speelde ik toen niet alleen dat wat hij me voorgespeeld had, maar ook wat er in mijn hoofd zat. Het eerste nummer dat ik leerde was een honky tonk riff van Jimmy Reed. Wanneer ik een melodie hoorde, die iedereen kent (en hij zingt “Saying Goodbye” voor), dan hoorde ik in mijn hart en hoofd meer dan iedereen hoorde (hij zingt dezelfde melodie, maar dan met veel meer details). Ik hoorde een melodie, die de ziel bevalt. Ik was toen twee jaar oud… Mijn vader Hideaway Slim aka Otheneil Bridges Sr., was zijn tijd vooruit. Toen mijn vader zeven was, gaf hij op zondagen les in de kerk aan volwassen mannen. Toen hij vier jaar was, speelde hij op een kleine gitaar in de kerk voor een publiek. Hij speelde voor Eldar Utah Smith**, wie zijn eerste  voorbeeld was. Smith speelde in zijn kerk. Dit is het verhaal. Het is niet zo maar gekomen, dit is de geschiedenis van mijn vader en hoe hij Hideaway Slim werd… Mijn vader was geïnspireerd door T-Bone Walker, zoals ook BB King geïnspireerd was door Walker. Mijn vader was ook geïnspireerd door BB King, door Jimmy Reeves, Lightnin’ Hopkins… Als je terug gaat in de geschiedenis dan vind je dat T-Bone geïnspireerd was door mensen als Count Basie***, de jazz trombone speler Tommy Dorsey, zijn broer, bandleider Jimmy Dorsey… Voor dat BB geboren was, toen T-Bone nog een knaap was, kwam alles uit de kerk. De muziek kwam uit de kerk…

[*Een elektrische gitaar, gebouwd door Amerika’s grootste gitaarbouwer ‘Harmony Musical Instruments Company’ van 1958 tot 1972 / nvdr] 
[**Rev. Eldar Utah Smith (1906-1965): was een rondtrekkende priester en elektrische gitaar evangelist uit New Orléans, waar hij zijn eigen kerk had / nvdr]  
[***William James "Count" Basie (1904–1984) was een Amerikaanse jazz pianist, organist, bandleader en componist. Met het nummer “One O'Clock Jump” werd hij nationaal beroemd / nvdr]

(Ik maak van een pauze, na een monoloog van meer dan vijf minuten, snel gebruik om mijn tweede vraag te stellen)  

Wat zijn de grote verschillen tussen toen en nu?

(Voor mij persoonlijk vraagt Eugene? Ik knik bevestigend…)

Ik ben blijven doen, wat ik toen al deed. Ik ben blijven verder gaan. Ik blijf verbonden aan die begin periode, aan die eerste dag, wanneer ik begonnen ben te luisteren naar en te leren van gisteren. Wanneer ik kijk naar de muziek industrie, dan zie ik dat vele mensen niet kijken naar de muziek geschiedenis, naar het verleden. Bekijk het zo… (en volg nu goed Eugene’s theorie…) Iemand bekijkt een beker kippensoep met noedels en maakt die soep, zonder de kip. En, noemt het nog altijd kippensoep met noedels’, volhoudend dat er kip in de soep zit. Als je dit volhoudt, gaat iedereen die beker ‘kippensoep met noedels’, ook zonder de kip… noemen. Ook al heeft het niets meer met een kip te maken. Mensen stelen… Het moet gaan over de geest van de muziek, van het nummer. Over de geest van de geschiedenis. Mijn muziek is gegroeid uit de geschiedenis. Wij moeten dit levend houden. Wij moeten onze kinderen en kleinkinderen leren, wat wij van onze vaders en grootvaders geleerd hebben. Dit houdt me al negenenveertig jaren bezig en dit doet me verder blijven gaan.

Je hebt een bekende vader. Wordt er meer van je verwacht omdat je de zoon bent van (Otheneil) Hideaway Slim (Bridges)? Wat zijn de pro’s en contra’s?

Mijn vader was Hideway Slim… IK heb de mogelijkheden gehad, te doen wat mijn vader nooit heeft kunnen doen. IK heb de wereld rond kunnen touren. De wereld heeft de echte Hideway Slim nooit kunnen zien. Iedereen die mij ontmoet heeft, heeft voor 50% Hideway Slim ontmoet, weet wat hij betekende, weet wie hij is, zelf nu dat hij overleden is. Zijn muziek, zijn lessen leven verder in mij en worden doorgegeven aan mijn zoon , die hij zal doorgeven aan zijn zoon. En, ga zo maar verder… Ik zal, zoals BB King me vertelde, nooit iets op het podium doen, dat me zelf of anderen zal spijten. Ik zal alleen maar dingen doen, waar mijn zoon en jou zoon iets van kunnen leren. Ik tracht te leven als een levend offer, als een bewijs dat alles kan gedaan worden, zonder al de overbodigheden en waanzin, in de muziek industrie.  

Maar niet alleen een heel bekende vader, maar binnen je familie is er ook een link met Tina Turner. Kan je ons hierover wat meer vertellen?Zag Tina je ooit optreden en gaf ze je advies?

Juist. Anna Mae Bullock was een nicht van mijn moeder. Iedereen kent haar als Tina Turner. Ze is eens naar één van mijn optredens gekomen, maar ze was toen bezig met haar carrière. Ik wou toen niet teren op wat anderen doen, ik wou mijn eigen ding doen. De mensen moeten mij nemen zoals ik ben, niet omdat ik familie ben van… Tina gaf me géén persoonlijke adviezen, maar, zoals je familie altijd doet, ze geven het voorbeeld, ze leven zoals ze het bedoelen. Tina heeft in mijn bijzijn nooit storende, vervelende dingen gedaan. Ze is altijd heel innemend geweest. Bekijk van waar ze kwam en wat ze geworden is. Laat het licht schijnen! Ik praat met mijn zoon niet over mijn muziek. Ik laat mijn muziek zijn werk doen. “Let it shine!”  Mijn kinderen zingen thuis. Wij beleven muziek. Tina deed dat ook… 

Je startte je eigen carrière in Houston met de Eugene Hideaway Bridges Band. Hoe was die start up? Hoe verliep alles de eerste jaren?

Ik verliet Houston en trok naar Louisiana. Wanneer ik Louisiana verliet had ik mijn eigen band, eerder had ik in een R&B band “The Five Stars”. Een vriend van mij die nu in Oklahoma leeft, Rev. Michael Jackson, was de bassist. Charles Guiry (?) was saxofonist en de trombone speler was… ik ben zijn naam vergeten. Drummer was Eugene “Gene” Jackson Jr. en zelf speelde ik gitaar. We traden veel op in het zuid oosten van Louisiana. We speelden toen de planken van de dansvloer… want, we wisten dat we het talent hadden, om ons zelf te brengen. We hadden het toen erg druk als muzikant. Ieder had zijn persoonlijke bezigheden. Ik had toen mijn gospel band The Bridges Brothers, ik zong met mijn vader in een gospel kwartet, trad op als blues man en reisde veel. Mijn vader stopte met de blues toen hij zeven was om te prediken. Zo ben ik als blues man aan de naam Eugene “Hideaway” Bridges gekomen. 

Mr. Bridges je tourt veel. Zie je verschillen tussen de muziek cultuur in de States en Europa? Het publiek?

Juist ik tour veel. Ik ben net terug van dertig dagen touren in Azië. Gisteren traden we op in het Noord Engeland, vandaag zijn we in België en morgen zijn we terug in Engeland. Waar ik uitgenodigd wordt, daar ga ik naar toe. Ik ga daar naar toe, waar de muziek welkom is. Ik ga daar naar toe, waar het publiek de boodschap in de muziek wil horen.
Onderscheiden tussen het publiek in de verschillende werelddelen, landen?
Niet echt. Ik bedoel daarmee, wanneer ik in China ben, is er Chinese blues. De onderwerpen blijven dezelfde: verliefd - niet verliefd, goed werk - slecht werk… Alleen, zij zeggen, zij zingen het, in hun eigen taal. (Eugene zingt nu in het Chinees, veronderstel ik) “Je vraagt me hoe sterk mijn liefde is, hoe echt mijn liefde zijn kan? Mijn liefde zal nooit wankelen…” (Daarna gaat hij met dezelfde tekst nog even ongestoord en uitbundig in het Engels verder…). “My love will never waver, my love is always true…”  (Hierna volgt nog een verhaal over een Sloveense tandarts, die de tanden van een dame trekt omdat hij haar verliefd op haar is en zo veel mogelijk bij haar wil zijn…) Nogmaals, als je de blues zingt, zing je over emoties, over verliezen, over nieuwe dingen… over dezelfde dingen, alleen de taal verschilt. Dat is nu waarom ik van deze muziek hou, op alle plaatsen in de wereld. Als je op andere plaatsen komt, wordt je geleerd hoe je moet leren. Het leert me te leren luisteren naar het verhaal van een ander. Voor velen (in het Oosten) is Eric Clapton voor hen de eerste blues man, omdat zij een Engelse kolonie waren. Zij wisten niet waar de blues muziek afkomstig van was. Clapton wist dat de muziek van de Zwarte Amerikanen kwam. Ik kan ze het hun vertellen, door ze de muziek van de blues  legendes als Howlin’ Wolf  te laten horen en ze uit te leggen wie ze waren. Ik leer hoe ik het hen moet leren. Hoe ik ze moet begrijpen en benaderen… Ik vergelijk mensen niet, ik eerbiedig hun geschiedenis, hun verleden.

Je bracht ondertussen al acht albums uit Kan je ons iets meer vertellen over je achtste, je laatste release  ‘Hold On A Little Bit Longer’?

Dit is mijn achtste album, dat ik uitbracht bij het Armadillo label. Ik wou zelf eerst dat het album een andere titel zou krijgen. Ik had het “Yesteryear Today Tomorrow” willen noemen, zoals een van de nummers op het album. Omdat het te maken heeft met een sound, waar ook Count Basie mee bezig was. Waar T-Bone mee bezig was en Tommy Dorsey... en Glenn Miller. We zijn dan in de jaren ’20 en toen was zelfs BB King nog niet geboren. De bebop swing, de club sound. Ik vroeg me af hoe het zou zijn als T-Bone, Dorsey en Basie samen zouden jammen, hoe zou dat dan klinken?  Bedoeling van het album, is terug te gaan naar het verleden en daar de inspiratie te vinden. Het nummer “Hold On…” is geïnspireerd door de blues artiest Johnnie Johnson, door zijn piano spel, door de manier waarop hij zijn boodschap bracht. Van hem is de bebop swing en de R&R die Chuck Berry bracht.

[Johnnie Johnson ‘1925-2005): blues pianist. Hij wordt gezien als één van de pioniers van de rock-'n-roll en schreef samen met Chuck Berry onder meer de hits Johnny B. Goode en Roll over Beethoven / nvdr]   

Als ik verder doorheen de tracks slalom dan zijn dit mijn commentaren (graag jou reacties!)
De titel song ‘Hold On A Little Bit Longer’ is een echte meestamper. Er staan meerdere fantastische love songs op het album als ‘Special Lady’, ‘Love You In Every Way’ & ‘End Of Time’,

En “One More Time”. “Special Lady”… Ik zei het al, sommige songs zijn voor vandaag, andere voor morgen. Toen BB King “Three O’Clock Blues”  opnam, wist hij niet wat morgen zou gebeuren. Dit geldt ook voor “Special Lady”, het neemt je mee naar morgen. “I’m Gone Love You In Any Way” neemt je mee naar vandaag. “End Of Time” is een melancholisch nummer. Als je ooit in Jackson, MS, komt bent en je gaat naar een kerk, of naar een club, dan zul je deze sound horen. Op de juke box in de echte blues en soul clubs staan daar soms Sam Cooke en Marvin Gaye of Johnnie Taylor “the Memphis Wailer “, hij zeker,  zij brengen de sound. Ga daar heen en luister, dan zul je begrijpen wat ik bedoel. Ga naar de kerken, dan zul je het leven van de mensen begrijpen. Muziek is de boodschap van het hart… (En daarna gaat de preek nog even verder…) 

Er is het biografische en eerlijke ‘I Can’t Stand It’ &’ Definition Of Me’…Wat moet er hier nog aan toegevoegd worden?

“I Can’t Stand It” is een politieke song. Voor mijn tijd en zelfs voor BB’s tijd, toen weggelopen slaven praatten, deden ze dat in een code taal. Zelfs na de slavernij en toen zij vrij waren, konden ze niet zeggen wat ze wilden zeggen en bleven ze codes gebruiken. Ook Bob Dylan zong in codes. Zijn “Mr. Tambourine Man” was een code song. Hij zong helemaal niet over een man met een tamboerijn. Als artiest observeer je, rapporteer je en breng je dingen vanuit je hart. Een nummer waar ik ok van hou is “Change Your Name”. Als je met iemand trouwt, geeft je haar jou naam. Je trouwt met haar en ze wordt een deel van je leven. Maar als het mis gaat en je scheidt, moet je weer van naam veranderen. Je naam terug geven…

Je krijgt nu van ons even de tijd om gratis reclame te maken voor je nieuwe album. Geef ons drie reden, waarom we dit album moeten kopen?

Een, Het album raakt je hart, het vertelt jou verhaal. Twee, Je gaat je beter voelen. Drie, zie een & twee.(gelach)

Zijn er muzikaal nog dingen die je ooit nog zou willen doen?

Ik zou willen touren met Aretha Franklin. Dan breng je gospel en blues samen. Haar levenskracht treft je hart. Ze heeft een stem, een verhaal en een boodschap. Zij raakt je hart! Dit geldt ook voor Lionel Richie, met wie ik ook al samen werkte en nog dingen wil doen. Verder wil ik het werk van BB King, Count Basie, T-Bone, Jim Reeves en van mijn vader verder zetten. Verder doorgaan met de echte sound en nog meer mensen bereiken… BB King was een leider en ik wil staan voor wat hij stond. Verder zetten, waar hij voor stond.

Wat houdt je bezig buiten de muziek? Wat staat er nog op je ‘to do list’?

(een korte pauze, Eugene denkt hardop na)
Ik vind maar één ding, dat is muziek.  Als ik andere dingen zeg, hebben ze ook met muziek te maken. (hij noemt enkele voorbeelden als liefde, eten, reizen…)

Wat mogen we vanavond in Herselt verwachten? Vertel ons iet over de set list?

Een golf van emoties. We gaan jullie vermaken, we’re gone ROCK, SWING and GROOVE YOU! We gaan doen, wat we altijd doen… Het worden negenenveertig jaren geschiedenis!

Laatste vraag: hoe wil je later herinnerd worden?

Eugene Hideaway Bridges, een trendsetter. Ik wil herinnerd blijven door het werk dat ik gedaan heb, door mijn songs en de muziek die ik gebracht heb en door mijn stem.   

Thank you again Mr. Eugene Hideaway Bridges for your time and thank you for your music!

Eric Schuurmans

meer foto's © Rootstime